Onlangs was ik op de pre-view van de tentoonstelling Werner Herzog The Ecstatic Truth in het filmmuseum Eye. Daar werd ook de meest recente documentaire rond de filmer getoond. We zien hem daar op bezoek in een favoriet museum in Los Angeles. Hij tuurt enthousiast in de vitrines. Artefacten, documenten en andere voorwerpen belichten gebeurtenissen…die niet echt hebben plaatsgevonden.

‘Het begin van veel van mijn films’, zo vertelt de regisseur en schrijver, ‘is een landschap, of het nu een echt bestaande plaats is of een imaginaire, hallucinaire plek uit een droom. Misschien moet ik vertellen dat de landschappen niet zozeer de aanleiding zijn voor een film, ze worden eerder de ziel van de film’.

Werner Herzog heeft zijn eigen weg gekozen, en ontwikkelt ook nu nog steeds zijn eigen manier van maken. Al vroeg realiseert hij zich dat je dat zelf zal moeten doen, als wat je wil niet past in het traditionele systeem van regisseren en films produceren.

‘Mijn doel is altijd om meer over de mens zelf uit te vinden, en film is mijn medium om dat te doen’

Hoe kijkt hij naar de wereld? Wat heeft zijn proces van het maken van zijn werk te maken met hoe hij over de mens en de wereld nadenkt?